صد ساعت مصاحبه با راسل

درود برشما عزیزان
واقعا خسته نباشید:x:x8-)

در کل کتابها و بیانان عالم بزرگ برتراند راسل قابل خواندن و قابل تامل است.

هرچه منطق نادرست‌تر باشد نتایجی که از آن برمی‌خیزد دلکش‌تر است.
برتراند راسل

مطلبی که پس از تورّق اینترنتی کتاب!که بی نهایت برایم لذت بخش است؛ درخور نوشتن آمد،از ص 59 و 60 کتاب است:
-وقتی در مورد زمامداران از راسل سوال کردم،لحظه ای بفکر فرو رفت...او همیشه سریع فکر می کند و شمرده حرف می زند... اما اینبار پس از چند لحظه مکث در حالیکه پیپش را از زیر لب بر می داشت،گفت:
بی اختیار یادم افتاد که من هم کم کم دارم سال های آخر عمر خود را طی می کنم،درست مثل زمامداران بزرگ و فرتوت! آنها نیز دیر یا زود بایستی پا بر روی «پلکان مرگ» بگذارند،این سرنوشت همه ی ما آدم هاست . . . در یک لحظه ی زمانی همانطور که سلولی می میرد،و سلول تازه ای جای آن را می گیرد،انسان تازه ای نیز جایگزین انسان از جهان رفته ای می شود .
بازگردیم به سوال شما! من نزدیک به یک قرن زندگی کرده ام...در طول این مدت،چهره ی زندگی،تمدن و بالاخره سیاست عوض شد. بطوریکه گاهی اوقات از خودم می پرسم،چگونه ممکن است زمان،چهره سیاست مداران بزرگ را اینچنین تغییر دهد؟ (دوستان واقعا این قضیه جالبی است،خیلی دوست دارم چند سال دیگر احمدی نژاد را ببینم!)
زمامداران و سیاستمداران در دنیای ما همیشه برای یک منظور بر اریکه ی قدرت نشسته اند : حکومت کنند.
اعمال قدرت نمایند و سرنوشت آدم های زیر سلطه ی خودشان را تعیین کنند.
این یک اصل کلی زندگانی است،هر آدمی از قدرت خوشش میاید، هر آدمی دوست دارد بالاترین مقامات سیاسی و اقتصادی را بچنگ آورد،شاید بخاطر این باشد که طبیعت این غریزه را در وجود انسان قرار داده...
بیست سال پیش یک روز از سامرست موام،نویسنده ی فقید هموطنم پرسیدم:
-همه ی مردم تو را آدم درویش و اهل فلسفه تنهایی و انزوا طلبی می دانند،اگر در این لحظه از تو بخواهند،که نخست وزیری را بجای وینستون چرچیل بعهده بگیری آیا قبول می کنی!؟
جوابی که موآم به من داد،هنوز در گوشم صدا می کند،او گفت:
- لرد راسل ! آدمی که آرزوی زمامدار شدن و نخست وزیر شدن را نداشته باشد ،فقط یک احمق است !

سپاس از دوست عزیزمان «محجوب» که کتاب های «کمیاب» را در سایت قرار می دهد...
این کتاب بیشتر «سیاسی» است،و راسل همانطور که خود می گوید پس از نزدیک یک قرن تجربه! این مصاحبه را انجام داده است،
صداقت راسل همیشه برایم احترام برانگیز بوده است:
«من آمریکایی ها را آدم های خودخواه و خودپسندی می دانم...این خودخواهی به اشکال مختلف دیده می شود،آمریکایی معتقد است،آمریکا مال آمریکایی است،چون اصول آزادی و دموکراسی ایجاب می کند،اما آسیا و آفریقا مال آسیائیی و آفریقائی نیست!
آسیا و آفریقا فقط متعلق به غرب است،و مردم آن حق ندارند از آزادی و دموکراسی بهره ای ببرند!
(پس از این به ماجرای آمریکا و ویتنام می پردازد و این خودخواهی آمریکائی را به شیوه ای زیبا بازگو می کند،که البته باید وطن خود راسل یعنی انگلیس را هم در این خودخواهی ها شریک کرد!)

درود بر شما...کتاب خیلی خوبیه